Życie, kodeks, sztuki walki, skiny, miecze samurajów - mapy

.

.
SAMURAJOWIE (samurai) – japońscy rycerze feudalni, którzy byli bezpośrednimi wasalami shoguna .
Mieli własne oddziały wojskowe i służbę. Prześcigali się w elegancji i zbytku.
ŻOŁNIERZE PIESI ( zusa – podwładni) – byli lekko uzbrojeni , najczęściej bosi. W walkach pełnili funkcje raczej pachołków samurajskich niż regularnych żołnierzy.
Pod koniec XIV w. pojawili się też piesi żołnierze, nazywani ashigaru (lekkostopi) ; werbowani na czas wojny. Myśleli bardziej o zdobyciu bogatych łupów dla siebie niż o sławie swojego dowódcy. Tworzyli najniższą klasę wojowników, pogardzaną przez inne. Wraz z pojawieniem się i rozwojem broni palnej w Japonii ashigaru, jako piechota, zaczęli odgrywać coraz większą rolę, aż wreszcie stali się nieodzowni.
Żołnierze i samurajowie byli w średniowiecznej Japonii ludźmi mało oświeconymi, a większość z nich była zupełnymi nieukami i analfabetami.
Shogun – był namiestnikiem oficjalnie sprawującym władzę w imieniu cesarza (ale zasadniczo znacznie od cesarza potężniejszy). Traktował swoich samurajów bardziej jako poddanych niż jako wasali i wymagał od nich bezgranicznej wierności.
.

.
ŻYCIE SAMURAJÓW
Dom mieszkalny samuraja musiał być łatwy do obrony i trudno dostępny dla wroga. Siedziby były więc niedużych rozmiarów
i poza głównym domem mieszkalnym miały stajnię dla koni i parę przyległych budynków dla wasali i żołnierzy.
Domy najbogatszych samurajów wyglądały jak rezydencje warowne, gdyż otoczone były parkanem albo murami z drzewa i gliny. W obrębie otoczenia znajdowała się mała kapliczka buddyjska (jibutsudo). Straż przyboczna miała zwykłe kwatery w pobliżu bram, nad którymi wznosiły się wieże obronne lub strażnice.
.

.
UZBROJENIE
Uzbrojenie wojownika japońskiego mogło służyć do walki pojedynczej i nie było przystosowane do działań zbiorowych ani do szybkich manewrów.
Podczas wojny samurajowie nosili pancerze z ruchomych płytek żelaznych, zachodzących na siebie i łączonych kolorowymi tasiemkami. Pod pancerz wkładali hitatare , rodzaj długiej bluzy, czasem wkładali na to jeszcze suikon, odzież ludzi należących do niższej warstwy społecznej. Zbroję nakładali tylko w razie potrzeby, gdyż była ciężka.
Ubiór wojenny wielkich samurajów stanowił przede wszystkim pancerz ze skóry albo z podszytej laką blachy, złożony z licznych części chroniących pierś, plecy i boki i umocowanych z tyłu za pomocą sznurków oraz z przymocowanych od dołu do części przedniej, tylnej i bocznych kwadratowych osłon na biodra, tworzących rodzaj sztywnej spódniczki. Na rękach mieli długie rękawice z materiału pokrytego żelaznymi płytkami łączonymi żelaznymi ogniwami. Samurajowie na głowę wkładali żelazny hełm z przyłbicą, ze „skrzydłami” po bokach, chroniącymi od ciosów szabli. Zawsze nosili ze sobą złożoną skórę daniela albo jelenia; podścielali ją, gdy siadali, gdy mieli zginąć straceni – służyła jako łoże śmiertelne.
Nigdy nie nosili tarczy, swym koniom nadawali pochwalne imiona.
Śmierć uważali albo za wielki honor albo widzieli w niej możliwość uwolnienia się od świata marnych pozorów, od cierpień i przejścia w inny świat, nieprzemijający i spokojny.
Większość samurajów szminkowała się, pudrowała i perfumowała przed walką, aby nieprzyjaciel, gdyby uciął mu głowę, nie mógł się natrząsać z jego zaniedbania.
Wojownicy rodu Taira mieli w zwyczaju czernić sobie zęby co odróżniało ich od wojowników rodu Minamoto. Obyczaj ten przejęli z czasem wszyscy samurajowie.
.

.
WOJNA
Armia, która miała atakować pierwsza wysyłała naprzód świszczące strzały na nieprzyjaciela, aby go uprzedzić, a potem indywidualnie najodważniejsi samurajowie galopowali do przodu i wyzywali do walki samurajów z przeciwnego obozu. Najczęściej stosowaną bronią były stosowane w czasie oblężeń strzały zapalające i haki.
Ci, którzy choć pokonani, nie zginęli z ręki nieprzyjaciela, często popełniali samobójstwo: samuraj rozcinał sobie brzuch sztyletem ( harakiri albo sappuku ), bądź rzucał się na szablę lub też ginął w pożarze swego domu wraz z najwierniejszymi sługami i wasalami. Śmierć taka uważana była przez samurajów za bohaterską i godną podziwu przyszłych pokoleń, toteż wielu kończyło życie w ten sposób.
.

.
Bushido - kodeks samuraja

Bushido to wielka droga. Droga nie tolerująca odstępstw, ale dopuszczająca wiele swobody. Droga konserwatywna, ale trwanie w miejscu jest jej wbrew. Bushido to droga doskonała. Droga wojny dla miłujących pokój i droga pokoju dla wojowników.
.

.
Słowo "bushido" pochodzi od dwóch wyrazów: bushi - rycerz, samuraj oraz do - droga, nauka, sposób i po złączeniu znaczy tyle co droga samuraja, rycerza. Oprócz tego słowo do tłumaczone jest także jako powinność, moralność. W ten sposób bushido oznaczać może również "moralność samuraja", "etyka rycerza". Samuraje uważali bushido za metodę doskonalenia cielesnego i duchowego. "Etyka rycerza" dawała im etyczną interpretację filozoficznego obrazu świata, uczyła samuraja "właściwego sposobu życia" w feudalnym społeczeństwie japońskim. Wojownik wychowany w duchu bushido powinien sam oceniać swoje działania i postępki, sprawiedliwie osądzać siebie w razie niegodnego postępku, naruszenia obowiązków lub powinności. Plamę na honorze samuraj mógł zmyć tylko w jeden sposób - popełniając rytualne samobójstwo zwane "seppuku". Za bushido nie stały jakiekolwiek instytucje, które mówiłyby jak powinien żyć prawdziwy japoński wojownik. Zasady bushido nie zostały także zebrane w jeden określony zbiór reguł i wydrukowane w jakimś dziele literackim. U jego podstaw leżała siła przekonania, opinia społeczna, przykłady, rodzinne wychowanie i tradycja. Nie bez znaczenia była tu także moralna siła osób powszechnie uważanych za autorytety i upamiętnionych w średniowiecznej historii Japonii.
.

.
Bushido było moralnym kodeksem wojowników, który zawierał w sobie przede wszystkim elementy takich religii jak: buddyzm, konfucjanizm i shinto - narodową religię Japonii. W bezpośrednim związku z kodeksem samuraja była tez medytacja zen, wyrabiająca u wojownika pewność siebie i zimną krew w obliczu śmierci. Bushido przejęło od zen idee surowej samokontroli. To właśnie panowanie nad sobą i swoimi emocjami uważane było powszechnie za najcenniejsze przymioty charakteru samuraja. Do głównych zasad samurajskiej moralności zaliczano: wierność wobec Pana, męstwo, odwagę i bezpośrednio związany z tym wysoki kunszt wojenny; uczciwość i prawość, prostotę i powściągliwość, pogardę dla wygód osobistych i pieniędzy.
.

.
W moralnym kodeksie samurajów wielką wagę przywiązywano również do katakiuchi - krwawej zemsty. Wierność wobec suzerena wymagała, aby zniewaga wyrządzona Panu została bezwzględnie pomszczona. Umiejętność panowania nad sobą i kierowania nad swoimi uczuciami była u samurajów doprowadzona do doskonałości. Równowaga duchowa była ideałem bushido. O mistrzowskim opanowaniu własnych odczuć i olbrzymiej samokontroli świadczyć może chociażby obrzęd samobójstwa - seppuku. Odebranie sobie życia było uważane przez wojownika za najwznioślejszy czyn i najwyższy przejaw osobistego heroizmu. Honor i sławę ceniono bardziej niż życie, dlatego kiedy na kartę stawiano jedno z tych pojęć, samuraj bez namysłu oddawał za nie życie. Nierzadko z powodu jednego słowa, które urażało dumę rycerza w ruch szły miecze. Z reguły takie starcia kończyły się śmiercią lub poważnym zranieniem jednego z walczących samurajów. Bushido wpajało wojownikom miłość do oręża. Bron miała dawać samurajowi poczucie pewności i jednocześnie poczucie odpowiedzialności. Zgodnie z etykietą rycerską pochopne posługiwanie się mieczem uważane było za ujmę na honorze. Po rewolucji 1868 roku i zniesieniu stanu rycerskiego, kodeks bushido również przestał istnieć. Jednak niektóre idee "drogi samuraja" można znaleźć jeszcze i dziś w życiu Japończyków.
.

.
Zasady Bushido to przede wszystkim siedem głównych wymagań jakie stawia kodeks Wojownikowi. Oto one:
Chugi - To umiejętność bezwzględnego oddania się sprawie i pokory wobec zwierzchników. Z drugiej strony jest to jednak brak takiego przywiązania do czegokolwiek, by się tego żałowało utraciwszy. Poświecenie siebie bez względu na to co ma się utracić.
Gi - Absolutna równowaga ducha i myśli. Wojownik nie może nigdy dać się wytrącić z równowagi. Nie ważne co robi. Irytacja, bądź zwątpienie to karygodna oznaka słabości.
Jin - Miłość i wola pomocy światu. Psychologia określa to mianem miłości agape - więcej daje, niż przyjmuje. Japończycy mówili, iż to miłość kosmiczna.
Makoto - To wiara w siebie i innych oraz, przede wszystkim, szczerość. Wojownik nie jest krętaczem - myśli i działa po prostu. Tak jak proste i opanowane są jego uczucia.
Mieyo - To budowanie własne, doskonal postawy wobec świata. Wojownik na każdym kroku stara się być lepszy, a każdy regres uważa za wielkie niepowodzenie.
Rei - Grzeczność, kultura, odpowiednie zachowanie. Wojownik nie kala się niegodnym postępowaniem, ponieważ jest lepszy i to on stawiać może warunki.
Yu - Odwaga i brak strachu. Dzielność i męstwo w obronie własnych przekonań.
.

.
Hierarchia grzechów Bushi:
Złamanie zasady przestrzegania tradycji samurajskiej.
Pozwalanie sobie na zniewagi i utrata twarzy.
Zadanie krzywdy za wyjątkiem sytuacji zemsty lub bitwy.
Litość dla wrogów.
Złodziejstwo i niedostojne zachowanie.
Zabijanie poza sytuacjami zemsty, lub walki. Okazywanie strachu.
Niewykonanie powierzonego zadania.
Nieposłuszeństwo Panu, złamanie słowa, poddanie się.
Niepomszczenie zniewagi, zawód uczyniony przyjacielowi.
Zdrada Pana.
.

.
na server są wgrane npc samurajów ale byś je mógł widzieć musisz ściągnąć plik samuraj katana i wszystkie poniżej skiny - sory ale inaczej npc nie widać ;/ Sad

(i wkleić do katalogu C:\Program Files\LucasArts\Star Wars Jedi Knight Jedi Academy\GameData\Base)
-=ale naprawde warto, fajna zabawa z tymi npc=-

[link widoczny dla zalogowanych]

skiny samurajów (kliknij w nazwe skina by ją ściągnąć) które trzeba wkleić w C:\Program Files\LucasArts\Star Wars Jedi Knight Jedi Academy\GameData\Base

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

gdyby linki w/w nie działały to tu zerknijcie :

[link widoczny dla zalogowanych]

bindy do npc samurajów :

\npc spawn samurai
\npc spawn samurai2
\npc spawn samurai3
\npc spawn spearman
\npc spawn spearman2
\npc spawn spearman3
\npc spawn ronin
\npc spawn ronin2
\npc spawn ronin3
\npc spawn roshi
\npc spawn roshi2
\npc spawn roshi3
\npc spawn warrior
\npc spawn warrior2
\npc spawn warrior3
\npc spawn musashi
\npc spawn musashi2
\npc spawn ninja
\npc spawn katana1
\npc spawn katana2
\npc spawn katana3
\npc spawn katana4
\npc spawn katana5
\npc spawn katana6
\npc spawn katana7
\npc spawn katana8
\npc spawn naginata
\npc spawn shinai1
\npc spawn zatoichi
.
wiem czemu jak stawiam w/w npc to zwiesza wszystkich innych graczy ;/ ale nie mnie z postawionym npc - bo te npc zrobione są do sinleplayera Laughing

.
dodatkowo w server wgrałem miecze, o to linki do nich :

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] <- tego szczegulnie polecam pasują do w/w skinów Laughing

, niektóre nieźle wymiatają .
[link widoczny dla zalogowanych] <- tego szczegulnie polecam pasują do w/w skinów Laughing

, niektóre nieźle wymiatają .
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] <- musisz wgrać ten skin by mieć w broniach dostępny łuk.

.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
.
do całości by podtrzymać klimat dodamy odpowiednią mapę (jest wgrana na server) :

[link widoczny dla zalogowanych] <- tu kliknij by ściągnąć mapę ( \mamap 0 )

.

Sztuki walki :

KENJUTSU

Kenjutsu oznacza sztukę fechtunku na miecze. W całej historii Japonii miecz był uważany za najważniejszą broń wojownika. Stanowił narzędzie kształtowania osobowości, fizycznej i psychicznej koncentracji. Sztuka fechtunku na miecze miała związek z religią shinto. Naukę szermierki, jak i innych sztuk walki, samuraje rozpoczynali już w bardzo młodym wieku. Z reguły ćwiczenia odbywały się rankiem, bez względu na pogodę, aby rozwijać u młodych wojowników wytrzymałość. Zaczynano od fechtunku na miecze drewniane, a później stopniowo przechodzono do ćwiczeń z prawdziwymi mieczami. Celem treningów kendo („droga miecza” - od okresu Meji terminem tym zastąpiono określenie „kenjutsu”) było przygotowanie samurajów do walki z prawdziwym przeciwnikiem. W czasach samurajów uważano, że doświadczony wojownik powinien umieć powalić swego wroga tylko jednym ciosem. Za najlepszy cios uważano „kesagake” - polegający na rozcięciu przeciwnika na skos od ramienia do pasa. Każdą walkę na miecze poprzedzały ćwiczenia, w których samuraje zwracali szczególną uwagę na koncentrację i prawidłowy oddech. Teoretycy kendo wierzyli, że dzięki ćwiczeniom oddechowym oraz medytacji ciało i duch wojownika osiągały stan wyzwolenia z przestrzeni i czasu. Dzięki temu możliwe było skupienie uwagi tylko na walce. Zabronione było myślenie o zwycięstwie, co według Japończyków powodowało utratę samokontroli i ogólne osłabienie walczącego. Oprócz odpowiedniego oddechu duże znaczenie miały także okrzyki. Dzięki nim, walczący samuraj dostarczał organizmowi większą ilość tlenu, dodawał sobie odwagi i osłabiał ducha przeciwnika. Japończycy wierzyli, że zwycięstwo możliwe jest jedynie wtedy, gdy płuca wojownika są wypełnione powietrzem, dlatego też w trakcie walki istotne były najdrobniejsze szczegóły. W momencie zadawania ciosu należało wstrzymać oddech, by w ten sposób maksymalnie napiąć wszystkie mięśnie. Po wykonaniu ciosu samuraj wypuszczał część powietrza, jednak zawsze w płucach pozostawała pewna jego ilość.
Można wyróżnić kilka technik szermierki. Na szczególną uwagę zasługuje szkoła iai (iaido). Ten wyjątkowy, charakterystyczny dla Japonii styl walki powstał w okresie Genki - Tensho, w czasie, gdy trwały walki polityczne o zjednoczenie kraju. Istotę iai stanowiła umiejętność niespodziewanego wydobycia miecza przez samuraja, który znajdował się w pozycji siedzącej oraz natychmiastowe zadanie wrogowi śmiertelnego ciosu. Technika ta była często stosowana, zwłaszcza w decydujących momentach licznych, w tym okresie spisków. W czasach późniejszych – w okresie Edo, iai stało się sztuczką prezentowaną często na ulicach miast, znaną pod nazwą iainuki. Opanowanie fechtunku tą metodą wymagało prawdziwego mistrzostwa, wyjątkowego refleksu i rozwiniętej koordynacji ruchowej. Wśród samurajów rozpowszechniła się również technika szermierki, przy użyciu dwóch mieczy (małego i dużego) jednocześnie. Wojownik walczący tą techniką zwany był ryotozukai. Z reguły był to samuraj, który opanował sztukę fechtunku w najdrobniejszych szczegółach. Wraz z ustaniem wojen domowych i wprowadzeniem zakazu noszenia mieczy przez samurajów treningi kendo nabrały charakteru bardziej sportowego niż bojowego. Obecnie kendo stanowi sport narodowy Japończyków. Należy podkreślić fakt, iż rytuał i reguły fechtunku dotrwały do naszych czasów w praktycznie niezmienionej postaci.

KYUJUTSU

Kyujutsu znaczy „sztuka łuku”, mianem tym nazywano w Japonii rycerską sztukę strzelania z łuku. Sztuka ta zwana była inaczej kyudo („droga łuku”). Podobnie jak wszystkie japońskie techniki walki wymagała starannego przygotowania tak fizycznego jak i psychicznego. W średniowiecznej Japonii łuki oraz strzały stanowiły na równi z mieczem jeden z głównych rodzajów uzbrojenia wojowników. W środowisku arystokracji i szlachty łucznictwo było rozpowszechnione na szeroką skalę. Samuraje uważali łuk, podobnie jak miecz za święty oręż. Termin yumiya-no michi („droga łuku i strzał”) stanowił dla wojowników synonim wyrażenia bushido. Sztuka strzelania z łuku miała związek z religią shinto. W większości świątyń shinto znajdowały się hamayumi („święty łuk”) oraz hamaya („święta strzała”), których zadaniem było odpędzanie złych duchów. Zarówno kapłani shinto, jak i kapłani buddyjscy praktykowali strzelanie z łuku przy swoich świątyniach. W czasach wojen feudalnych łuk odgrywał bardzo istotną rolę, dlatego też samuraje poświęcali wiele uwagi ćwiczeniom strzeleckim. Teoretycy kyujutsu, uważali, że wiele elementów tej sztuki wykracza poza granice ludzkiego umysłu. Wierzono, że w czynności strzelania wojownikiem kierują siły nadprzyrodzone. Dlatego też w trakcie strzelania samuraj nie mógł myśleć o celu ani o trafieniu, gdyż tak naprawdę strzelał „duch” lub „sam Budda”. Japończycy uważali, iż celem strzelania z łuku było połączenie z bóstwem, przez co wojownik stawał się „prawdziwym Buddą”. Podobnie jak w kendo również w łucznictwie duże znaczenie miała medytacja. Tylko dzięki niej możliwe było osiągnięcie „pełnego spokoju”. W trakcie koncentracji samuraj skupiał swoją uwagę na oddechu, który w łucznictwie miał jeszcze większe znaczenie niż w innych sztukach walki. Sama czynność strzelania dzieliła się na kilka etapów. Najpierw wojownik czynił swój oddech równomiernym, co umożliwiało osiągnięcie spokoju ducha i ciała, po czym przygotowywał się do strzału. Następnie trzymając łuk w lewej ręce zwracał się lewym bokiem do celu. Rozstawiał nogi na odległość równą długości strzały, kładł strzałę na cięciwę i przytrzymywał ją palcami, a następnie podnosił łuk nad głową, aby w tym położeniu naciągnąć cięciwę. Według pojęć japońskich, tuż przed wypuszczeniem strzały siły fizyczne i psychiczne samuraja były skoncentrowane na dążeniu do zjednoczenia się z bóstwem. Po oddaniu strzału wojownik opuszczał łuk i powracał do pozycji początkowej.

BAJUTSU

Bajutsu oznacza sztukę jazdy konnej. Z bajutsu nierozerwalnie łączy się sztuka strzelania z łuku podczas jazdy na koniu (umayumi). Technika strzelania z grzbietu końskiego zwana jest również yabusame. Największy rozkwit tej sztuki miał miejsce w okresie Kamakura, gdy bajutsu uważano za jedną z obowiązujących samurajów sztuk wojennych. Konne łucznictwo stanowiło ulubioną sztukę walki wojowników. W dawnej Japonii podczas świąt sintoistycznych często organizowano zawody w bajutso. Obok yabusame polegającego na strzelaniu do tarczy, samuraje trenowali również inuoumono – konny pościg za psem. Celem obydwu sztuk walki było wyrobienie u samuraja umiejętności szybkiego i celnego strzelania z łuku podczaj jazdy i jednoczesnego kierowania koniem, co było niezbędne podczas walki w szeregach konnych oddziałów. Wojownicy ćwiczyli się w jeździe konnej także podczas corocznego odłowu dzikich koni. W czasach późniejszych zwyczaj ten przekształcił się w święto sintoistyczne, zwane nomaoi, które istnieje po dzień dzisiejszy.

JUJUTSU

Istotna rolę w wyszkoleniu fizycznym japońskich wojowników odgrywała sztuka walki bez broni – jujutsu lub yawara („miękka sztuka”). Jej największy rozwój nastąpił w epoce feudalnej. Samuraje posługiwali się jujutsu, gdy miecz uległ uszkodzeniu bądź zostali niespodziewanie napadnięci przez wroga. Sztukę walki bez broni stosowano również wówczas, gdy użycie miecza było niepożądane. Bushi rozpoczynali naukę jujutsu jako młodzi chłopcy, w wielu klanowych szkołach pod okiem mistrzów. Podczas ćwiczeń surowo przestrzegano tajemnicy chwytów, co sprawiło że jujutsu było sposobem walki niedostępnym dla niższych warstw japońskiego społeczeństwa. Opanowanie wszystkich metod sztuki walki bez broni wymagało nawet od największych samurajów kilku lat nieprzerwanych ćwiczeń. Sztuka jujutsu wymagała od samurajów sporej wiedzy na temat anatomii człowieka, odpowiedniej diety oraz równowagi psychicznej. Japończycy uważali, że tylko wojownik umiejący panować nad sobą mógł skutecznie stosować metody jujutsu. W okresie Meji jujutsu przestało być sztuką walki i rozpowszechniło się wśród ludu.

SOJUTSU

W dawnej Japonii sztukę władania włócznią (sojutsu) uważano za jeden z głównych elementów sztuk wojennych. Jej opanowanie było obowiązkiem zarówno samurajów jak i zwykłych wojowników. W trakcie licznych wojen domowych włócznie (głównie yari i hoko) odgrywały znaczącą rolę. Stosowano je zarówno w pojedynczych starciach jak i walkach całych armii, zdobywaniu umocnień, zamków oraz przy abordażu. Wśród samurajskich sztuk walki szczególne miejsce zajmowała szermierka na naginata. W trakcie bitew tymi dwumetrowymi halabardami posługiwali się przede wszystkim piesi samuraje. W okresie feudalnej Japonii naginata była jedyną białą bronią, jakiej używały kobiety. Każda córka samuraja, wychodząc za mąż otrzymywała komplet włóczni służących do obrony siebie, dzieci i majątku w razie ataku wroga. Nauka szermierki na naginata polegała przede wszystkim na opanowaniu umiejętności trafiania w nieosłonięte partie ciała - szyję lub nogi. Zdarzało się, że żony samurajów osiągały mistrzostwo we władaniu tym rodzajem broni i nierzadko brały udział w bitwach. Podobnie jak inne sztuki walki także sojutsu w okresie Meji stało się dostępne dla niższych warstw japońskiego społeczeństwa.

SUIEI

Suiei oznacza sztukę pływania w pełnym rynsztunku wraz z bronią. W dawnej Japonii umiejętność ta była niezwykle ważna dla samurajów, którzy w trakcie działań bojowych musieli pokonywać liczne przeszkody wodne. Największe znaczenie podczas nauki suiei miało wzmocnienie siły ducha, osiągnięcie gotowości stawienia czoła niebezpieczeństwu. Podobnie jak w większości japońskich sztuk walki przygotowanie fizyczne stawiano na drugim miejscu. W średniowiecznej Japonii istniało wiele klanowych szkół pływania. Różniły się od siebie jedynie metodą , natomiast pozycja w wodzie pozostawała identyczna: pozioma, boczna lub pionowa. Samurajski styl pływania był wyjątkowy i znacznie różnił się od technik pływania innych narodów. Zasadniczym celem ćwiczeń było wypracowanie męstwa i spokoju psychicznego wojowników. Mistrzowie szkoły Kobori uczyli samurajów pływania polegającego na unoszeniu górnej części tułowia, co umożliwiało strzelanie z łuku w wodzie. Szkoła Yamanouchi uczyła pływania z wielkimi flagami, służącymi do przekazywania rozkazów. Szkoła Suito praktykowała skoki do wody z dużej wysokości. Na szczególną uwagę zasługuje szkoła Shinden, w której uczono pływania ze związanymi rękami i nogami oraz długiego przebywania pod wodą. Szkoła Iwakura uczyła stylu pływania polegającego na utrzymywaniu rąk ponad powierzchnią wody, dzięki czemu miecz wojownika zawsze pozostawał suchy. W szkole Nojima uczono utrzymywania górnej części ciała nad wodą, dzięki energicznym ruchom nóg. Samuraje w szkole Kankai ćwiczyli pływanie w morzu na długich dystansach. Szkoła Mukai, zwana szkołą „wodnego jujutsu” przygotowywała wojowników do walki z przeciwnikiem w wodzie. Natomiast szkoła Suifo uczyła strzelania z wody, pływania w oceanie podczas sztormu oraz pokonywania wysokich fal.

.

jak by komuś te linki nie działały to te pliki ( przynajmniej kilka ) są tutaj

Kod:

http://jediknight2.filefront.com/files/search/?search_category=all&fields_name=1&fields_filename=1&keyword=samurai&game=38#results

za przeproszeniem o qrwa :] nienawidze metalu w jk3 totalnie zly pomysl z mieczmi moze ladnie wygladaja ale zadaja 3x wiecej dmg :] neo one sa stanofczo nie na ten server Razz

taka mala uwaga Razz

Gram tak długo w JK3 że troszke zaczyna mnie nudzić, ta forma w/w to jakaś odskocznia od standardu....
Jak się znudzi wszystkim to oczekuje propozycji od was czegoś nowego, związanego z innym klimatem Very Happy

.
Czekam na wasze propozycje, a ja postaram się je rozwinąć i posklejać w całość .
-= myśle że to ma sens bo jak widze pare osób zemną na czele nawet nieźle się bawi, a przeciesz po to jest ta gra =-

nie to ze mi sie niepodoba pomysl jest zajebisty ale miecze mi sie niepodobaja cala reszta gr8 :] wsumie to twój server ja tylko mówie co dlamnie jest na - :]