Historja SHinobi

Ninja – trenowani w Japonii mistrzowie sztuki ninjitsu i genjutsu będącym biegle wyszkolonymi w sztuce maskowania się, szpiegostwa, zabijania bez śladu i akrobacji. Sztuka walki wręcz stosowana przez ninja (shinobi) nazywa się taijutsu

Ninja umieli posługiwać się wyspecjalizowaną bronią (składane łuki, małe sztylety i kunaie, a także specjalnie spreparowane proste, krótsze miecze katana), sami także potrafili wytwarzać niezbędne do przeżycia przybory i narzędzia.

Ninja najczęściej byli wykorzystywani do przeprowadzania zamachów. Potencjalnymi celami byli nieprzyjacielscy dajmio, taisho, dowódcy i wysłannicy. Specjalne oddziały ninja (shinobi) były wykorzystywane do misji szpiegowskich.

W Japonii szczytowy rozwój szkolenia ninja przypada na okres wojen domowych toczonych między XVI a XVIII wiekiem. Okazuje się ze znamy więcej legend i mitów związanych z ninja aniżeli prawdziwych faktów. Ich poprzednicy zostali bliżej opisani w „Sztuce wojny” dziele napisanym przez mistrza Sun Tzu z Chin pomiędzy IV a VI wiekiem n.e. W japońskiej wersji sztuki wojny możemy wyczytać o następujących rodzajach ninja podzielonych na:

Inkan – agent lokalny
Naikan – agent wewnętrzny (szpieg)
Jukan – agent przyjazny
Shikan – agent śmierci (skrytobójca)
Shokan – agent życia

Odwołując się do japońskiej tradycji myśl wojenną przedstawił w swoich dziełach mistrz Kibi Makibi (693-775) który dwukrotnie odwiedził Chiny jako dyplomata. W dziele „Shoku Nihon-gi” powstałym w 747 roku znajdujemy fragment przetłumaczony bezpośrednio z chińskiej wersji sztuki wojny. Ponadto interesujące jest to iż w „Kojiki” przedstawianej jako pierwszemu japońskiemu annałowi antycznych zwycięstw w walkach jest wzmianka iż Książę Yamato (syn cesarzowej Keiko) został wykształcony jako męski towarzysz przyjemności (męska wersja Gejszy) zabił on także 2 rywalizujących ze sobą wojowniczych braci. W innej starojapońskiej legendzie jest napisane iż demon Oejama (Shutendoji) został zabity przez generała Raiko będącego postacią historyczną – Yorimitsu Minamoto (994-1021). On właśnie ubrany w strój skrytobójcy wraz z 4 innymi zamaskowanymi wojownikami zaatakował demona, kiedy ten spał.

Pozostałe legendy dotyczące zdolności ninja są bliżej opisane w „Gunki Monogatari” opowieściach wojennych samurajów z X i XI w.n.e. W jednej z nich nazwanej „Shomonki” czytamy jak to niejaki Taira Yoshikane zatrudnia szpiega Naikan aby ten zabił przywódcę rebeliantów Masakadę. W najdłuższej opowieści nazwanej „Heike monogatari” która głownie opisuje wojnę Gempei (pomiędzy wrogimi klanami Taira i Minamoto) opisane jest obszerniej zastosowanie ninja w trakcie walki zbrojnej.

W innym micie zawarte jest ponadto iż sławny generał wywodzący się z klanu Minamoto Yoshitsune (1154-1189) nauczony został sztuki posługiwania się mieczem, sztuk niewidzialności i podchodzenia od Tengu (leśnych, górskich goblinów) Wierzono że Yoshitsune jest pół-człowiekiem pół–krukiem i dobrym przyjacielem ascetycznych górskich kapłanów – mędrców. Yoshitsune zostawił wysokie stanowisko wtedy jego brat Yorimoto zostaje szogunem. Yoshitsune ścigany przez brata pragnącego go zabić stowarzysza się z kapłanem wielkiej świątyni Benkeiem i z Ise Sabura (najprawdopodobniej najlepszym po Yoshitsune ninją) oraz trzema innymi lojalnymi wojownikami (bushi) i ucieka przez góry Yoshino do północnych prowincji Japonii. Tam później popełnia seppuku kiedy zostaje zaatakowany ogromnymi siłami wroga. Jest też jeszcze jedna legenda która twierdzi iż w bitwie pod Koromogawą Yoshitsune nie umiera lecz ucieka do Mongolii i staje się słynnym Czyngis Chanem. Prawdą jest że oba imiona zarówno mongolskie Czyngis Chan jak i japońskie Yoshitsune pisze się po chińsku za pomocą identycznych ideogramów.

Samo ninjitsu pochodzi z różnych źródeł. Zarówno roninowie jak i samurajowie praktykowali różnorodne techniki i taktyki bojowe. Inni wojownicy byli walczącymi mnichami Sohei czy ascetycznymi mędrcami z gór yamabushi. Bardzo ważne jest dostrzeganie różnicy pomiędzy Sohei a Yamabushi. Yamabushi byli członkami religijnej sekty Shugendo (połączenia buddyzmu i Shintō). Sekta ta praktykowała magię i mistycyzm, długie pielgrzymki w góry, medytacje pod wodospadem i inne metody mające przynieść oświecenie umysłu. Ponieważ Yamabushi ubierali stroje w których łatwo było ukryć wszelaką broń ninja często przebierali się za nich, bądź sami zostawali Yamabushi. Natomiast funkcją Sohei była ochrona centrów buddyzmu w Nara i Kioto.

Wieśniacy zaadaptowali metody ninjitsu do obrony własnych rodzin i dobytku przed samowolą samurajów. Ponieważ według prawa feudalnej Japonii tylko samurajowi przysługiwało prawo treningu sztuk walki oraz posiadania miecza, bardzo często więc bezkarnie urządzali sobie tzw. „tsujigiri” oznaczającego testowanie miecza na żywych istotach. Immunitet pozwalał samurajom z okresu Tokugawa ściąć bez żadnych konsekwencji każdego nieposłusznego bądź nie oddającego należytego szacunku członka niższej warstwy społecznej (chłopa, rzemieślnika, kupca).

Ninjitsu stało się zarówno formą obrony własnej jak i narzędziem polityki rywalizujących ze sobą klanów samurajskich. Władcy regionalni doskonale wiedzący o efektywności technik ninjitsu zaczęli zatrudniać ninja jako oddziały specjalne. Wielu władców zostało zabitych właśnie przez niewidzialnych zabójców Ninja. A sami Ninja służyli wielu klanom, szogunom i cesarzom dopóki pokój nie nastał w Japonii kiedy przestali być już potrzebni...

Jednym z ostatnich żyjących autentycznych ninja był Seiko Fujita (1899-1966), 14 przywódca Koga ryu Ninjitsu, w prowincji Koga (dziś w prefekturze Mia) znananej z wytrenowania wielu najlepszych wojowników ninja, którzy odegrali ogromną rolę w historii Japonii. Ninjitsu to przede wszystkim sztuka oraz specyficzne techniki bitewne takie jak Tai-jutsu i Bu-jutsu w których skład wchodziły następujące dyscypliny:

Chi mon – geografia i topografia terenowa
Inton-jutsu – technika ucieczki i wyswobadzania się z pułapek
Sui ren – techniki związane z wodą (pływanie, nurkowanie, aktywność wodna)
Henso-jutsu – technika przebierania się i zmiany tożsamości (makijaż, kamuflaż)
Cho ho – wywiad i uzyskiwanie informacji
Kyaku-jutsu – ogień i materiały wybuchowe
Ten mon – meteorologia i zjawiska przyrody (w tym podpatrywanie zachowań zwierząt)
Shinobi iri – skradanie się i podchodzenie
Bo ryaku – strategia
Seishin Teki kyoho – duchowe oczyszczenie
Kuji-kiri – magia ninja (magiczne znaki i gesty, koncentrujące wolę wojownika)